Brak korzyści w wydłużonego leczenia bewacyzumabem w raku jajnika

Celem badania AGO-OVAR 17 Bevacizumab Ovarian Optimal Standard Treatment (BOOST) była ocena optymalnego czasu trwania pierwszej linii terapii zawierającej bewacyzumab u pacjentek z nowo rozpoznanym rakiem nabłonkowym jajnika, jajowodu lub otrzewnej w stadium IIB–IV. Autorzy badania postanowili sprawdzić, czy wydłużenie czasu leczenia bewacyzumabem z 15 do 30 miesięcy poprawia jego skuteczność. Wyniki badania opublikowano na początku listopada na łamach  Journal of Clinical Oncology. Badacze wykazali, że wydłużenie leczenia bewacyzumabem do 30 miesięcy nie poprawiło przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) i przeżycia całkowitego (OS), a tym samym standardowym postępowaniem pozostaje leczenie 15-miesięczne.

W dwóch wcześniejszych badaniach — GOG-0218 i AGO-OVAR 11/ICON7 — wykazano, że wczesne dodanie bewacyzumabu do standardowej chemioterapii karboplatyną i paklitakselem istotnie wydłużyło PFS. W badaniu GOG-0218 bewacyzumab podawano w dawce 15 mg/kg raz na 3 tygodnie przez 15 miesięcy, natomiast w badaniu AGO-OVAR 11/ICON7 pacjenci otrzymywali bewacyzumab w dawce 7,5 mg/kg raz na 3 tygodnie przez 12 miesięcy. W obu badaniach korzyści z PFS osiągnęły maksimum w punkcie czasowym największej skumulowanej ekspozycji na bewacyzumab, bezpośrednio po ostatnim cyklu bewacyzumabu. Jednak optymalny czas trwania leczenia bewacyzumabem pozostał nieznany.

W wieloośrodkowym, prowadzonym metodą otwartej próby, randomizowanym badaniu III fazy AGO-OVAR 17 BOOST/GINECO OV118/ENGOT Ov-15 pacjentki z nowo rozpoznanym rakiem nabłonkowym jajnika, jajowodu lub otrzewnej w stadium IIB–IV FIGO poddano operacji cytoredukcyjnej z następową chemioterapią paklitakselem i karboplatyną (AUC5) oraz  bewacyzumabem 15 mg/kg raz na 3 tygodnie. Pacjentki zostały losowo przydzielone do grupy otrzymującej bewacyzumab przez 15 lub 30 miesięcy. Pierwszorzędowym punktem końcowym był PFS oceniony przez badaczy zgodnie z RECIST v1.1. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały OS, bezpieczeństwo i tolerancję.

Wśród włączonych do badania 927 kobiet nie wykazano różnicy w PFS między grupami leczenia (HR 0,99; 95% CI 0,85–1,15). Mediana PFS wyniosła 24,2 vs. 26,0. Nie stwierdzono również różnic w OS pomiędzy ramionami badania (HR 1,04; 95% CI 0,87–1,23). Poważne zdarzenia niepożądane wystąpiły u 29% pacjentek w ramieniu otrzymującym standardową terapię w porównaniu z 34% pacjentek otrzymujących bewacyzumab przez 30 miesięcy.

Pierwszorzędowy punkt badania AGO-OVAR 17 BOOST/GINECO OV118/ENGOT Ov-15 nie został osiągnięty, ponieważ wydłużenie czasu leczenia podtrzymującego bewacyzumabem nie poprawiło istotnie PFS. Autorzy zauważyli, że mediana PFS przekraczająca 2 lata jest najdłuższą dotychczas odnotowaną dla standardowego schematu leczenia bewacyzumabem pierwszej linii. Jedynym innym dużym prospektywnym badaniem pierwszego rzutu leczenia zawierającego bewacyzumab, wykazującym PFS przekraczający 2 lata, jest jednoramienne badanie fazy IIIB ROSiA, w którym bewacyzumab podawano przez okres do 24 miesięcy. Najbardziej prawdopodobną hipotezą dotyczącą mediany PFS wynoszącej 25,5 miesiąca w badaniu ROSiA był wydłużony czas leczenia bewacyzumabem, ale dane z badania AGO-OVAR 17 BOOST przeczą tej hipotezie. Brak jest dowodów potwierdzających korzyści z przedłużonego stosowania bewacyzumabu, dlatego dotychczas rekomendowany schemat leczenia bewacyzumabem w dawce 15 mg/kg raz na 3 tygodnie przez 15 miesięcy pozostaje standardowym schematem leczenia.

Pełna treść badania dostępna jest pod adresem: https://ascopubs.org/doi/full/10.1200/JCO.22.01010