ZALOGUJ
Trastuzumab derukstekan w leczeniu przerzutów raka piersi do mózgu
W ostatnich miesiącach świat medyczny obiegają doniesienia o kolejnych pozytywnych badaniach klinicznych z wykorzystaniem trastuzumabu derukstekanu (T-DXd) w leczeniu chorych na HER2–dodatniego raka piersi. Trastuzumab derukstekan jest nowym koniugatem przeciwciała monoklonalnego, o identycznej sekwencji aminokwasowej jak trastuzumab i derukstekanu — inhibitora topoizomerazy I o dużej zdolności przenikania przez błony komórkowe.
Podczas Kongresu ESMO w 2021 roku zaprezentowano wyniki badania DESTINY-Breast03, w którym wykazano, że stosowanie T-DXd w drugiej linii leczenia zmniejsza ryzyko progresji choroby o 72% w porównaniu z trastuzumabem emtanazyny [współczynnik ryzyka (HR, hazard ratio) 0,28, 95% przedział ufności (CI, confidence interval) 0,22–0,37; p = 0.0001], a odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR, objectve response rate) jest istotnie wyższy w grupie eksperymentalnej (79,7% vs. 34,2%). Podczas tegorocznego kongresu ASCO zaprezentowano wyniki kolejnego badania DESTINY-Breast04, w którym T-DXd zastosowano u pacjentów z niską ekspresją HER2 (określaną jako ekspresja HER2 na 1+ w badaniu immunohistochemicznym lub 2+ przy ujemnym wyniku badania FISH). Wykazano w nim 50% redukcję ryzyka progresji choroby lub zgonu [HR 0,50, 95%CI 0,40–0,63; p < 0,0001; mediana czasu przezycia wolnego od progresji (PFS, progression-free survival) 9,9 vs. 5,1 miesiąca] oraz istotne wydłużenie przeżycia całkowitego (23,4 vs. 16,8 miesiąca, HR 0,64; 95% CI 0,49–0,84; p = 0,001) w porównaniu z grupą kontrolną otrzymującą standardową chemioterapię.
Kilka dni temu na łamach Nature Medicine opublikowano wyniki jednoramiennego badania II fazy TUXEDO-1, przeprowadzonego wśród pacjentów z nowo rozpoznanymi lub postępującymi przerzutami do mózgu HER2-dodatniego raka piersi. Badacze TUXEDO-1 zakwalifikowali pacjentów w wieku 18 lat i starszych z HER2-dodatnim rakiem piersi i nowo zdiagnozowanymi nieleczonymi przerzutami do mózgu lub przerzutami do mózgu progresywnymi po wcześniejszym leczeniu miejscowym, wcześniejszej ekspozycji na trastuzumab oraz pertuzumab i bez wskazań do natychmiastowego leczenia miejscowego. Pacjenci otrzymywali trastuzumab derukstekan dożylnie w standardowej dawce 5,4 mg/kg masy ciała raz na trzy tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek odpowiedzi wewnątrzczaszkowych, mierzony według kryteriów RANO-BM. Na podstawie analizy 15 pacjentów włączonych do badania i otrzymujących T-DXd, odpowiedź wewnątrzczaszkową zaobserwowano u 11 z nich (73,3%, w tym 13,3% odpowiedzi całkowitych). Mediana PFS wyniosła 14 miesięcy, a mediana przeżycia całkowitego (OS, overall survival) nie została osiągnięta przy medianie czasu obserwacji 12 miesięcy. Nie zaobserwowano nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa, a działania niepożądane były zgodne z profilem toksyczności oczekiwanym na podstawie głównych badań. Globalna jakość życia (QoL, quality of life) i funkcjonowanie poznawcze utrzymywały się na stałym poziomie przez cały okres leczenia.
Wcześniejsze badania z lekami celowany przeciwko HER2 wykazywały mieszane wyniki. Zastosowanie lapatynibu u chorych z przerzutami progresującymi po wcześniejszym leczeniu miejscowym prowadziło do obiektywnych odpowiedzi wewnątrzczaszkowych u 6% chorych, a w skojarzeniu z kapecytabiną u 20%. Zastosowanie tego samego schematu u chorych z bezobjawowymi lub nisko objawowymi przerzutami (badanie LANDSCAPE) pozwalało na osiągniecie odsetka obiektywnych odpowiedzi (ORR, objectve response rate) u 66%. W badaniu HER2CLIMB z zastosowaniem potrójnej kombinacji trastuzumab, tukatynib i kapecytabina, odsetek odpowiedzi wewnątrzczaszkowych wyniósł 47,3%, w porównaniu z 20% w ramieniu kontrolnym bez tukatynibu. Warto również wspomnieć o danych z analizy podgrupy pacjentów ze stabilnymi przerzutami do mózgu, leczonymi w ramach badania DESTINY-Breast03, u których stwierdzono 63,9% przypadków odpowiedzi wewnątrzczaszkowych. W tym kontekście wyniki badania TUXEDO-1 wydają się być obiecujące. Autorzy badania wskazują na klinicznie istotną wewnątrzczaszkową aktywność trastuzumabu derukstekanu, jednak obserwacje te powinny zostać potwierdzone w niezależnym, randomizowanym badaniu klinicznym z grupą kontrolną.